کتابخانه عمومی مرحوم میرجعفری

مطالعه، ماهیتاً، دیدن کلمات، ادراک و تشخیص معنای آنها و در نهایت، درک معنای جملات است. به عبارت دیگر، مطالعه در واقع، مواجهه خواننده با دنیای متن و زبان نوشتار می باشد. نوشتار، اصول و قواعد خود را دارد و اساساً انتقال معنا و اندیشه با استفاده از زبان نوشتار، متفاوت از زبان گفتار بوده و از استحکام، نظم و قانونمندی بیشتری برخوردار است. برای پی بردن به موضوع، کافیست کسی سعی کند تا یکی از اندیشه های خود را  بنویسد،... بلافاصله اصول و قالبهای مذکور با تمام توان، خود را به اندیشه او تحمیل کرده و آنرا به نظم خود در می آورند.در مطالعه، اندیشه منجمد در ساختار جملات باید استخراج و وارد ساختار ذهنی خواننده شود. حال، هر قدر تعداد واژگان خواننده بیشتر باشد و از ساخت شناختی منظم  و متنوعی برخوردار باشد، به همان نسبت نیز مطالعه برای وی ساده تر و لذت بخش تر خواهد شد؛

  اما این در حالیست که بسیاری، برای کسب دانش، انجام انتخاب، تصمیم گیری و تفکر، از قالبها و ابزار شفاهی(گفتاری) استفاده می کنند و بر اساس منطق گفتار، که ویژگی آن سیالیت و بی شکل بودن است، افکار وزندگی خود را سر و سامان می دهند و کمتر از راهها و ابزارهای مکتوب استفاده میکنند. یکی از دلایل این امر، شاید، دشواری و انضباط حاکم بر فرایند انتقال و دریافت اندیشه و معنا از راه نوشتار، و ناتوانی در برقراری ارتباط با آن باشد. در این صورت، آیا آموزش تفکر نوشتاری یکی از پیش نیازهای مطالعه نخواهد بود؟ شاید به همین دلیل است که مطالعه را نه یک کار ساده بلکه یک مهارت چند وجهی می دانند که حتی بعضی از افراد فاقد آن هستند . بر اساس منطق روان شناختی نیز، کسانیکه در کاری مهارت ندارند یا آنرا انجام نمی دهند یا نسبت به انجام آن، بی علاقه خواهند بود.