مدتی است نهاد کتابخانه های عمومی کشور نشست هایی را با عنوان "کتابخوان" برای به اشتراک گذاری کتاب های خوانده شده، برگزار می کند.در این نشست ها کتابداران، نویسندگان، فعالان فرهنگی، اهالی رسانه، اعضای کتابخانه های عمومی و همه علاقه مندان به کتابخوانی، کتاب هایی را که خود خوانده اند معرفی می کنند. هدف از این معرفی کتاب در این نشست ها رشد کتابخوانی عمومی در جامعه است که برگزارکنندگان آن امیدوارند با این کار بتوانند به رشد فرهن عمومی کمکی بکنند. بر اساس دستورالعمل نهاد کتابخانه های عمومی کشور، مقرر شده این نشست ها به شکلی سازمان یافته و ادواری در گوشه و کنار کشور برگزار شود تا شمار بیشتری از افراد جامعه امکان حضور در آن داشته باشند. البته شکل ارائه و معرفی کتاب با آنچه تصور می شود قدری تفاوت دارد و به نظر نمی رسد نتیجه آن ترویج کتابخوانی باشد. در این نشست ها الویت با کتاب های قابل درک برای عموم می باشد اما محدود بودن موضوعات و کتاب ها (هرچند ممکن است اتفاقی باشد) چندان جالب نیست. در واقع معرفی کنندگان کتاب هایی را انتخاب می کنند که شاید هیچگاه نخوانده اند ولی موضوع بی دردسری دارد و فکر می کنند خواسته مدیران نهاد است. این شیوه دایره شرکت کنندگان را نیز تنگ تر می کند و نگاه ها نسبت به این نشست خلاف آنچه روح آزاد مطالعه به آن نیاز دارد می شود.
نتیجه اینکه نشست کتابخوان ایده ای حرفه ایست که اجرای آماتوری دارد.
